Het ultieme voorbeeld waarom ik met Tygo engeltjes ben gaan maken...

Tygo gaat sinds 2020 niet meer naar school. Hij was zo afgeknapt dat hij alles ontweek wat met school te maken had. Schrijven deed hij niet meer sinds die tijd.

Als we de geluksengeltjes opsturen zit daar een bedank kaartje bij waar Tygo zijn naam op 'moet' schrijven van mij. Doordat er geen goed of fout, laat staan een verwachting aan gekoppeld zit, doet hij dit 9 van de 10 keer zonder mokken. Soms is het lastig als hij een druk hoofd heeft en zijn DCD maakt het ook niet makkelijker, maar hij doet het wel. Hij krijgt vertrouwen in het schrijven want met moederdag durfde hij zijn naam op de kaart te schrijven, papa schreef de rest voor hem.

Zondag wilde hij zelf de kaart schrijven voor papa voor vaderdag... Voor de meeste is dit iets heel normaals maar dat Tygo dit deed is een ontzettend grote stap. Ik zat naast hem maar bemoeide mij er niet mee. Mijn aanwezigheid was genoeg om het te doen. Tygo moet vooral geen druk voelen en daarom houden we het laagdrempelig.

Arie zei later tegen mij: de kaart was het mooiste en grootste cadeau dit jaar. Samen hebben we even zitten huilen omdat het zo ontzettend waardevol was voor ons.

Ik weet zeker dat het schrijven van de bedank kaartjes hier de basis voor was. Engeltjes maken is niet zomaar iets voor ons, Tygo zet er stappen mee om weer onderdeel te kunnen worden van de maatschappij. Kleine stapjes worden steeds groter, maar ieder stapje zorgt voor mooie momenten met een lach en soms dus een traan.

En ja, het is niet foutloos en niet zoals een jongen van 11 hoort te schrijven, maar wat maakt dat uit? Je snapt wat er staat en een huisarts schrijft ook vaak onleesbaar, hij kan dus altijd nog huisarts worden ;)